Biale Zagle

Białe Żagle

Leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w szum obijających się o skały fal. Powieki miał przymknięte, a twarz spokojną, poważną. Siwe włosy, nierówno ostrzyżone tępymi nożyczkami, rozsypały się po poduszce, tworząc wokół jego głowy swoistą aureolę. Nie bał się śmierci – zdawało mu się tylko, że jakaś postać, odziana na biało, kiwa na niego ze statku o jasnych żaglach. To miał być jego ostatni rejs, ostatni łagodny dotyk morza, które było dla niego jedyną i najbardziej ukochaną kobietą. Wędrówki, które stały się jego udziałem – wędrówki tak prawdziwe, że na wargach czuł jeszcze smak morskiej soli- to one ukształtowały jego charakter- nadały oczom dziwny blask i twarzy surowy wygląd. Delfiny, kolorowe ryby, skrzypienie drewna i ta bezkresna toń, jakby zrośnięta z nieboskłonem– to były jego wspomnienia. Miał cichą nadzieję, że w niebie, gdzie będzie mógł przecież chodzić, Bóg, a może Bogowie, kto tam wie, pozwolą mu dalej żeglować. Bo przecież w tamtym miejscu w powietrzu czuć głównie miłość- a on bez morza i wiatru- nie będzie potrafił kochać.
Mężczyzna zamknął oczy, odetchnął głęboko.

…odpływ. Białe żagle zniknęły za horyzontem.