Czas stanal w miejscu PL

Podziwiam zdolność zamknięcia historii w tak maleńkim kawałku Czuję w tym melodię, najpierw rześką, głośną i twardą jak lód, a potem delikatniejszą, słodszą, choć dziwnie silniejszą od tamtej, której dźwięki mogły przebić się przez kryształ, niszcząc go. Sam kryształ najpierw podsunął mi wizję kieliszków, ale po przeczytaniu całości zobaczyłam coś w rodzaju szklanej zasłony (a przynajmniej tak wyobraziło mi się powietrze w kryształowym stanie). Zobaczyłam parę zakochanych całujących się gdzieś na świeżym powietrzu, zimą, oddającym się całkowicie sobie, którym ktoś nagle przerywa (a może sami przerwali, by zaczerpnąć tchu? albo te dźwięki i smyczek to metafora konkretnego uczucia?). Nie wiem. Ale bardzo mi się podoba  
Jest tu masa rzeczy, które kocham: poetyckość (nie tylko w opisach, ale i w klimacie), nastrój, sugestywność, oj, jak bardzo ten tekst pobudza wszelkie zmysły, wyobraźnia szaleje i wyświetla filmy, animizacja, piękne, obrazowe epitety, porównania, śliczna polszczyzna.
A tak technicznie, to doceniam te długie zdania, które płyną leniwie jak strumyki. Lubię oddawać się powolnemu, spokojnemu rytmowi. Chociaż to ostatnie zabrzmiało krócej, zrobiło się zimno, jakby ktoś sztyletem przebił (coś cennego). I bardzo przyjemnie to brzmi, kiedy się czyta na głos, te nagromadzenie "r", "t", "z" itd., ładnie dźwięczy i wibruje, dodaje podniosłego klimatu. I drobne aliteracje, cudnie. No i szacunek do języka.
Pięknie malujesz słowami i równie pięknie wydobywasz z nich brzmienie, muzykę. Przez to wszystko trudno to nazwać zwykłym obrazkiem
Takie cuda na szybko? Zazdroszczę

Nieskończonej weny, pomysłów, inspiracji, czasu, chęci i wszystkiego, czego tylko potrzeba